Η περιγραφή, στη ζωγραφική όπως και στη λογοτεχνία, δεν είναι μια πράξη αναγνώρισης, αλλά μορφή εγγύτητας. Είναι ένα βλέμμα  που παρατηρεί και αναζητά ό,τι διαφεύγει από την υπερβολική γενίκευση. Είναι ένας τρόπος να δώσεις σημασία σε αυτό που αλλιώς θα περνούσε απαρατήρητο: μια έκφραση, ένα φως, ένα βλέμμα που δεν επαναλαμβάνεται. Το πρόσωπο στο ζωγραφικό ή λογοτεχνικό πορτρέτο είναι απλώς παρόν. Όχι ως τεκμήριο, αλλά ως συμβάν. Όχι για να χρησιμοποιηθεί, αλλά για να ιδωθεί. Είναι το βλέμμα που κάνει τη διαφορά: ένα βλέμμα που δεν ζητά από το πρόσωπο να αποκαλυφθεί, αλλά που στέκεται μπροστά του χωρίς να το καταναλώνει. 

​

Description, in painting as in literature, is not an act of recognition, but a form of proximity. It is a gaze that observes and seeks what escapes excessive generalization. It is a way of giving significance to what would otherwise go unnoticed: an expression, a flicker of light, a glance that cannot be repeated. The face, in a painted or literary portrait, is simply present — not as evidence, but as an event.
Not to be used, but to be seen. It is the gaze that makes the difference: a gaze that does not ask the face to reveal itself, but stands before it without consuming it.